„Podnieście się i zróbcie coś”

"Nie ma już „tancerzy”, tych potępieńców.
Podział ludzi na aktorów  i widzów
stał się najważniejszym wydarzeniem naszych czasów.
Opętani jesteśmy przez bohaterów, którzy żyją dla nas
i których potrafimy karać.
Gdyby wszystkie stacje telewizyjne i radiowe
pozbawiono źródeł, z których płynie ich potęga,
Gdyby wszystkie książki i obrazy spalono
następnego dnia,
zamknięto by wszystkie teatry i kina,
wszystko to, co składa się na wielki surogat rzeczywistości"

Lubimy, gdy w poszukiwaniu sensacji zawarte są jakieś „dane”

Przeistoczyliśmy się i nie tańczymy już jak

szaleni na zboczach wzgórz. Teraz jesteśmy

patrzącą w ciemność parą oczu.

Gdy Jim był w Tulsa, widziałem jego występ. Zawołał wówczas:"Hej, ty tam!", wskazując na siedzącego w czwartym rzędzie faceta. I w tym momencie wybuchnął naprawdę złowieszczym śmiechem, mówiąc:"Hej, ty tam - siedzisz sam, chcesz sobie potańczyć i nikt nie może ci pomóc". I śmiał się dalej.

Patrząc wstecz uświadamiam sobie, że Jim nie miał na myśli wyłącznie tego jednego faceta - zwracał się zasadniczo do całego pokolenia. Ludzi, którym wystarczyło usiąść, popatrzeć i po prostu trochę się zabawić - i im o coś takiego właśnie chodziło. Takie coś zadowalało ich w zupełności. A Jim uznał to za coś chorego, nienormalnego. Dla niego... On był osobą, która wygłaszała jakieś przesłanie i zachowywała się dokładnie odwrotnie. Chciał, żeby... Był szaleńcem, tańczącym na górskim zboczu, nie był patrzącą w ciemność parą oczu. Cały czas mówił ludziom:"Podnieście się i zróbcie coś".